Het extra nut van een vochtinfuus

Gisteren wilden we met Maverick naar de dierenarts voor een extra vaccinatie (rabiës) omdat hij over een paar weken naar een buitenlandse show gaat en op het laatste moment hebben we Sijntje ook meegenomen omdat we toch al gingen én ze niet optimaal van haar ontbijt had gegeten. Het ging de laatste dagen wisselend met haar eetlust (aan het knuffelen en spinnen mankeert het haar zelden) waardoor ik bedacht dat ze mogelijk haar pilletje voor de eetlust had uitgespuugd want zo'n 1,5 dag later reageerde ze niet al te slecht op een nieuwe. Inmiddels zit ze nu ook op haar derde dag van een antibioticakuur Clavaseptin omdat ze weer wat vol in haar keeltje zat, rochelde en proesterig werd. Vroeger had ze dit vaak en stelde ik het inzetten van een kuur altijd zo lang mogelijk uit. Ze kreeg dan altijd Doxoral. Dit hielp meteen maar de kwaal kwam altijd weer terug. Toen ze een keer Clavaseptin tegen een blaasontsteking kreeg, was haar eigenlijk altijd wel aanwezige rocheltje ook meteen wel én bleef weg. Tot deze week dan.
In de loop van de dag heeft Sijntje wel wat gegeten maar alleen maar liflafjes, geen ordentelijk kattenvoer. Ze krijgt dan ook te weinig Isogel binnen, iets dat ze nodig heeft om te voorkomen dat ze obstipatie oploopt. Helaas niet gelukt dus want vanmiddag begon en bleef ze persen, nadat ze toch een flinke drol had geproduceerd. Gelukkig weet ik dat ik haar dan Novacam mag geven. Daardoor voelt haar buik minder akelig aan en doorbreekt ze de perscyclus. Ze ligt nu, op een handdoek want ze lekt, bij me voor de laptop te spinnen. Ze heeft net wat junkfood met water en Isogel gegeten in de hoop dat buikje weer rustig wordt. Persen doet ze gelukkig al een aantal uren niet meer.
Ik heb erg weinig ervaring de verzorging van een nierpatiëntje en wilde graag meer weten over bijv. hoe ik zelf kon vaststellen of Sijntje extra vocht nodig had. Dat haar huid weer redelijk vlot moet terugzakken wanneer je het optilt, weet ik maar wat is redelijk vlot? De leeftijd speelt hier ook een rol bij. Het voordeel van een onderhuids infuus is dat het vocht dan door het lichaam wordt opgenomen. Het beste is natuurlijk via het eten maar wanneer de nieren extreem slecht werken, verdwijnt dit vocht meteen weer. De dierenarts zei dat een vochtinfuus ook wanneer er geen sprake is van uitdroging geen kwaad kan dus we kregen Sijntje met twee vochtbulten op haar schouders weer terug mee naar huis. Ook bleek ze een paar ons te zijn aangekomen. Echt heel goed voor een katje met nierfalen. Het eten ging 's middags weer wat beter maar in de loop van de dag heb ik de meest rare fratsen moeten uithalen om er voldoende in te krijgen. Uiteindelijk at ze van een prutje bestaande uit gekookte kippenlevertjes, Carnibest, zalm, Convalescense Diet en een beetje Isogel. Al met al was de hoeveelheid Isogel te klein geworden waardoor haar darmen in de problemen kwamen. Ik heb even overlegd met de mensen van onze Dierenkliniek in Bloemendaal over het evt. vaker geven van de Mirtazipine. Dit zou niet het gewenste effect geven maar wel voor ongewenste bijwerkingen kunnen zorgen. Dat doen we dus maar niet. Omdat ze gistermiddag na het vochtinfuus wel even weer even goed gegeten had, zou dat een aanwijzing zijn dat een vochtinfuus voor haar wel een opkikker is en dat we Sijntje dan dagelijks thuis een infuus zouden gaan moeten gaan geven. Alleen ik en naalden, dat zijn twee verschillende dingen. Ik kan het al niet eens op tv zien, en dan is het nep, bij mezelf of onze dieren, laat staan een naald in mijn katje steken... Wat ben ik blij dat Huibert er ook is. Als hij nu prikt, houd ik Sijntje wel vast en het infuus hangen we in de kroonluchter. De euforie van gisteren over het aankomen van die paar onsjes is al weer danig gezakt en ik heb het gevoel dat we het nu gaan verliezen. Ze ligt nog steeds bij me op schoot maar ze ligt niet te spinnen en dat is voor haar een veeg teken.

Deze foto is van vorige week. Samen met Nieckje bij me op schoot.

Ik heb heel veel leuke foto's van Sijntje. Eigenlijk ziet ze er nu ook nog best goed uit maar ze voelt zoveel anders aan.

Uit de oude doos:

Sijntje is een warmteaanbidster, dus een warme waterkoker voldoet prima aan haar wensen.

Haar geliefde koepeltje. Het staat nu in het felarium met een extra mandje in het groene mandje. 

Sijntje als kitten

Het felarium. We noemen deze ruimte die ooit voor kittens bedoeld was, het hok. Nu is het ideaal voor Sijntje om haar bijv. in alle rust allerlei lekkere hapjes te geven zonder dat Jack kans ziet zichzelf nog dikker te eten.