Oef, weer gelukt

Vanmorgen kreeg ik er geen eten in bij Sijntje en het was eigenlijk nog een dag te vroeg voor haar kwartje Mirtazapine (de Cerenia krijgt ze dagelijks) maar met vasten wordt ze alleen maar misselijker dus we moesten wel. Omdat het stukje Cerenia te veel uit elkaar was gevallen, deed ik dit in een stukje eten (iets vissigs uit een kuipje) met de bedoeling haar dit te laten doorslikken. Dit ging natuurlijk helemaal niet goed en ik was ook nog zo slim maar-niet-heus om daar het kwartje Mirtazapine in te doen. Het is gelukt maar leuk was anders. Een volgende keer pakken we dat toch anders aan en anders gooi ik zo'n verkruimeld stukje pil maar weg. Maar alle moeite was niet voor niets - Sijntje heeft weer gegeten en niet een muizenhapje maar echt een flinke hoeveelheid. Eerder weigerde ze de fijngesneden sucadelap, de tonijn uit blik en de Carnibest was ook al niets geworden. Om haar uit deze vicieuze cirkel van misselijkheid en niet-eten te krijgen heb ik haar wat later ca. 18 cc Convalescence Diet gegeven. Tussendoor een paar knuffelsessies bij mij op schoot - die zijn vast ook goed voor de eetlust - en nu ze goed gegeten heeft kan mijn dag kan niet meer stuk! Met Eesz en Polly heb ik een heerlijke boswandeling gemaakt en op dit moment ligt de dikke Jack over mijn arm voor de laptop. Comfortabel is anders maar hij is zo gelukkig. Nieckje ligt spinnend op de rugleuning van mijn stoel en Maverick kijkt Jack weh omdat hij vindt dat hij aan de beurt is. We hebben twee ex-dekkaters maar we kijken uit naar een nieuwe rode vriend. Sijntje's Rode Vriend was Rooster en het arme kind moet het al vijf jaar zonder haar love-of-her-life stellen. Toen zij hem als halfwas katertje voor het eerst zag, was het van haar kant liefde op het eerste gezicht. Andersom was het minder heftig maar tolerant als Rooster altijd was, hebben ze tien goede jaren samen gehad. De kans is erg klein dat wij op korte termijn nog een sorrel kater zullen vinden want ik vraag me af hoe Sijntje dan op hem zou reageren. Waar zij als kittens was opgegroeid liep een lieve sorrel Somali rond en dit moet de reden zijn geweest dat zij, toen ze bij ons uit haar reismandje stapte en Rooster zag, meteen zonder enig voorbehoud op hem afstapte. Ik weet nog dat Rooster dit eng vond en hij dekking zocht in het mandje waar zij net was uitgestapt. Natuurlijk ging zij hem achterna dat mandje in. We hebben toen Rooster maar even ontzet en alles is goedgekomen ;-)

Rooster en Sijntje hebben samen zeven kinderen gekregen. Helaas is Sijntje geen grootouder geworden want het eerste poesje waarmee mensen een nestje zouden fokken, 'mocht' buitenspelen en is doodgereden. Het tweede poesje zouden wij zelf houden maar Evie bleek niet om te kunnen gaan met onze toenmalige zilver Abessijntjes. We hebben haar weggegeven voordat ze volwassen was. Haar vrouwtje heeft een mooi schilderij van haar gemaakt wat hier aan de muur hangt.