Sijntje; 18 augustus 1998 - 16 mei 2015

Aan de titel ziet u het al. We hebben Sijntje moeten laten inslapen. Het ging eigenlijk de hele tijd behoorlijk goed. Het geven van de medicatie ging me steeds handiger af. Ik maakte het vooraf klaar en dan zat alles er echt binnen een paar seconden in. Een week geleden had ze last van obstipatie. Echt behoorlijk ondanks tweemaal daags 1 ml Laxulon. Ze deed het al jaren perfect op Isogel door haar eten maar met het zinniger worden, door de eetlustproblemen die bij nierfalen horen, lukte het me vaak niet om haar dit te laten eten. Ik had er net een lumineuze oplossing gevonden. Ik maakte de Isogel fijn met een vijzel en zeefde het fijnste eruit zodat ik dit kon mengen met kittenmelk of Convalescence Support. Dat in het 'konijnenspuitje' met de extra ruime tuut dat Lisette van dierenkliniek Bloemendaal me ooit gegeven had, kreeg ik dit er vrij gemakkelijk bij haar in. Ik was zo blij dat deze behandeling aansloeg want ik zou het niet hebben kunnen accepteren dat we ons meisje aan iets simpels als constipatie zouden verliezen.
In een paar dagen tijd werd haar eetlust dramatisch slechter maar met de beste kwaliteit makreelfilet en tartaar at ze nog wel zelf. Donderdagavond nog balletjes tartaar gemengd met een restje geraspte kaas dat over was van de macaroni. Huiberts arm diende als bordje - we waren aardig creatief geworden in het aanbieden van Sijntje haar eten. Maar vrijdag wilde ze niets eten en vond ik haar zo slap. Ik had nog wat tartaar en in kleine balletjes kon ik haar daar wat van geven op dezelfde manier als ik haar de pillen en bittere drankjes in capsules gaf. Helemaal na het infuus die ochtend hing ze als een dood maar wel zwaar vogeltje in mijn handen. Ze had gelukkig wel wat eten in haar maagje dus honger had ze niet en bij me op schoot kreeg ik haar ook nog aan het spinnen. Toen ik voor de nacht haar kattenbak wilde verschonen, viel me op dat hij droog was. Gezien haar gedrag had ik niet de indruk dat zij pijn had door een blokkade door blaasgruis al had ik haar toch maar een halfje Onsior gegegeven voor het geval ze wel pijn had. In veertig jaar tijd hebben we zo'n blokkade van de blaas/urineleider maar één keer meegemaakt. Met de arme Droppie die toen, omdat ik niet beter wist, van de brokjes en blikjes leefde.
De volgende ochtend was me al snel duidelijk dat het absoluut niet goed met ons poppetje ging. Ik vermoedde een vochtprobleem en heb haar dan ook geen vochtinfuus en alleen die medicatie gegeven waardoor zij zich zo prettig mogelijk kon voelen. Haar aan het spinnen krijgen en vanaf deze zaterdag de maandag met haar kunnen halen, was absoluut geen optie. Ons Sijnekind mocht zich niet ellendig voelen alleen omdat wij er zo aan hechten dat onze dieren thuis in hun bekende omgeving mogen inslapen (de dierenarts doet dan een huisbezoek maar dat kan alleen op de normale werkdagen). Huibert was niet thuis en ik wilde proberen te wachten tot hij weer thuis was van de cursussen hondentrainingen die hij op de zaterdagochtend bij de KC in Heemstede doet. We konden terecht bij een dierenartspraktijk die weekenddienst had. De assistente vroeg natuurlijk naar de situatie en ook wie ook onze eigen dierenarts was. Dat is de da-praktijk in Bloemendaal en toen noemde zij de mogelijkheid om dan uit te wijken naar Santpoort-Noord want die kliniek is ook op zaterdag open en de mensen die daar werken zijn ook verbonden aan de praktijk in Bloemendaal. Wat ben ik deze dame dankbaar want nu kon ik Sijntje laten inslapen met bekende mensen om me heen. Wachten tot Huibert thuis kon komen was niet eerlijk naar Sijntje toe en in overleg hebben we besloten om niet langer te wachten. Sijntje heeft gelukkig nooit een hekel gehad aan auto rijden en er zijn maar weinig katten die meer gereisd hebben dan zij; alleen al de shows vroeger in binnen- en buitenland en al jaren ging ze met ons mee op vakantie (omdat ze toen ook al zoveel zorg nodig had).
Sijntje heeft amper wat gemerkt van de injecties en is heel zachtjes ingeslapen. Weer thuisgekomen heb ik haar mooi opgebaard, het was net alsof ze lag te slapen, in haar eigen felarium waar ze zo graag bivakkeerde. Tijdens het schoonmaken en inrichten ervan vond ik wel twee plasjes op de kleedjes daar dus haar blaas was het probleem niet. De dierenarts had ook al gezegd dat het vocht-vasthouden kwam doordat de nierfunctie was uitgevallen. Omdat deze ruimte afsluitbaar is, konden de andere katten onder toezicht afscheid van haar nemen. Gisteren hebben we haar samen naar het crematorium Westerveld in Wijk aan Zee gebracht. Op de strooiveldjes achter het gebouw waar al zoveel van onze dieren zijn uitgestrooid zal haar as ook komen. Dan is ze weer samen met haar grote rode vriend Rooster die we ruim zes jaar geleden al hebben verloren. We weten natuurlijk niet of en hoe er leven naar de dood is maar ik geloof graag dat Sijntje weer samen met Rooster is en samen huppelend over de eeuwige jachtvelden gaan en daarna weer als vanouds in elkaar gekruld samen slapen.

Het went nooit, het verliezen van een dierbare en ik was ook knap geblokkeerd. Het lijkt wel alsof het gemis van Sijntje me nu veel zwaarder valt. Dit kan ook komen omdat ze zo lang zo'n intensieve verzorging nodig heeft gehad. Ik heb nu bijna niets meer te doen. Ik ben de mensen van dierenkliniek Bloemendaal heel dankbaar voor al het meedenken, de behandelingen, het vinden van oplossingen voor haar kwalen. Zonder dit allemaal hadden we nooit zo ver kunnen komen.
Ik had alleen een berichtje op de SilfescianFacebookgroep gezet maar verder nog nergens. Dit stuk is de eerste stap.
Vroeger schreef ik altijd een in memoriam over onze overleden dieren maar helaas heeft mijn favoriete rasclub Raskan waar ze gepubliceerd werden een langdurige winterslaap. In zo'n stuk wil ik graag veel belevenissen en anekdotes plaatsen en over Sijntje zijn er echt heel erg veel. Het is zo fijn dat ik m'n lief en leed met de dieren met zoveel mensen kan delen. Voordat we raskatten hadden en dus ook alle mensen die we daardoor leerden kennen, was ik hiermee uiterst spaarzaam. Toen bijv. Snoepie na een lijdensweg was overleden door een vergiftiging durfde ik dit niemand te vertellen, bang dat iemand botweg zou zeggen dat het maar een dier was en dat ik zo ergens een nieuwe kon halen (zulke mensen bestaan!).

Haar laatste foto's:

In haar mandje in het felarium. Deze plek is ook favoriet bij de andere katten. Lekker warm en er zijn vaak extra lekkere hapjes te vinden.

Het viel me wel op dat Sijntje steeds kouwelijker werd. In het oude badlaken zit een heatpad dat minstens twaalf uur warmte blijft afgeven. Op de foto had ze zich tussen de overslag van die handdoek gewurmd.

Bij het baasje. We moesten wel steeds dapperder worden met Sijntje in onze nek of op schoot want soms liet ze zonder waarschuwing zomaar haar urine lopen. Wat heb ik gelachen toen Huibert onlangs de klos was - hij stoof naar boven. Kleren in de wasmand en hijzelf onder de douche. Boos op Sijntje worden, kwam echt niet in ons op. Het is mij zelfs een keer overkomen toen ik gasten over de vloer had. Uiteindelijk hebben ze niet voor een Abessijn of Somali gekozen.

Sijntje at meestal het best wanneer we een licht voorverwarmd bakje met haar hapje voor haar neus in een mandje zetten.

Die hapjes zitten er ook weer in. Deze foto is van elf mei, een paar dagen voordat het echt niet meer ging. Sijntje zag er, voor een nierpatiëntje is dat heel bijzonder, nog prachtig uit met een mooie glanzende vacht en ze was ook niet te mager.